از نظر آموزه های وحیانی قرآن، پیامبران مامور به ابلاغ رسالات الهی هستند:أُبَلِّغُکُمْ رِسَالَاتِ رَبِّی؛ من رسالات پروردگارم را مکرر و محکم ابلاغ می کنم.(اعراف، آیه 67)

ابلاغ از ریشه بلغ به معنای رسایی و رساندن کامل و بی عیب و نقص است. سخن بلیغ، سخن رسایی است که هیچ کم و کاستی ندارد و محتوا را در بهترین و ساده ترین و سالم ترین حالت منتقل می کند.

پیامبران در این راه ابلاغ و تبلیغ جز از خدا ترس علمی ندارند: الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا ؛ همان کسانى که پیامهاى خدا را ابلاغ مى کنند و از او خشیت داشته و عالمانه مى‏ ترسند و از هیچ کس جز خدا خشیت و بیم ندارند و خدا براى حسابرسى کفایت مى ‏کند.(احزاب، آیه 39)

اما از نظر قرآن، تنها این شرط کفایت نمی کند، بلکه در ابلاغ رسالت شرط مهم آن است که گیرنده پیام، پیام را به درستی بتواند بگیرد و بفهمد. پس پیام باید در سطحی باشد که او توانایی فهم آن را داشته باشد. از همین روست که پیامبران به اشکال گوناگون این کار را انجام می دهند؛ زیرا سطح فهم مردم متفاوت است و پیامبران موظف و مکلف هستند تا به قدر عقول مردمان با آنان سخن گویند: إنَّا مَعَاشِرَ الانْبِیَآءِ أُمِرْنَا أَنْ نُکَلِّمَ النَّاسَ عَلَی‌ قَدْرِ عُقُولِهِمْ؛ به راستی ما گروه پیامبران مامور هستیم تا با مردم به اندازه عقلشان با ایشان سخن بگوییم.(تحف العقول، ج1 ، ص37)

بر همین اساس، خدا به اشکال گوناگون پیام خویش را تصریف و تمثیل کرد(انعام، آیه 105؛ عنکبوت، آیه 43) تا قابل درک برای همگان باشد؛ هم چنین برای این مقصود از ابزارها و شیوه های گوناگون استفاده کرد. به عنوان نمونه خدا می فرماید: ادْعُ إِلَى سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ ؛با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت دعوت کن و با آنان به شیوه‏ اى که نیکوتر است مجادله نماى. در حقیقت پروردگار تو به حال کسى که از راه او منحرف شده داناتر و او به حال راه‏یافتگان نیز داناتر است.(نحل، آیه 125)

از نظر قرآن، پیام الهی می بایست به گونه ای تبلیغ شود و به مخاطب و گیرنده پیام برسد که آن پیام در «نفس» ایشان موثر باشد. خدا می فرماید: عِظْهُمْ وَقُلْ لَهُمْ فِی أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِیغًا؛ آنان را موعظه کن و  با آنها سخنى رسا و بلیغی که در دلشان مؤثر افتد، بگوى!(نساء، آیه 63)

پس تبلیغ حقیقی زمانی انجام می شود که پیام طوری بیان و رسانده شود که در نفس مخاطب تاثیر بگذارد؛ زیرا چنین تبلیغ و ابلاغی همان ابلاغ بلیغ و رسا و بالغ است که مقصود خدا از پیامبری و پیام رسانی است.